Beschrijving

Over Los zand

Toen Gustaaf Vogel in de dealingroom hoorde dat zijn zusje was verdronken, wist hij dat het tijd was om de geldhandel vaarwel te zeggen. Wat hij nog niet wist was dat hij terecht zou komen in een afgelegen huis aan de rand van een duin- landschap. Op loopafstand van de oorsprong van alles. 

Het was geen heimwee dat hem dreef, niet naar zijn land en ook niet naar het zelfvoldane villadorp. Wel was er een opgeleefd verlangen naar de zee, de onbegrensde ruimte, het fijne zand, de vogels langs de vloedlijn, het strandpaviljoen uit zijn jeugd. En er was nog iets anders, maar daar wilde hij niemand mee lastigvallen. Hij was tot de slotsom gekomen dat er maar één manier was om eenzaamheid te lijf te gaan: door er vol in te gaan zitten. 

Fragment uit Los zand

‘Denk je nog weleens aan Fanny?’
Gustaaf keek zijn vader aan, hij had deze vraag niet zien aankomen, en antwoordde: ‘Ik denk vaak aan Fanny.’
‘Ik ook,’ zei zijn vader. ‘Als de dagen zich hier vullen met leegte, en dat zijn er betrekkelijk veel, dan denk ik aan haar.’
Hij zweeg even en vroeg toen: ‘Hoeveel zwemdiploma’s had Fanny eigenlijk? Best veel toch?’
‘Fanny had vijf diploma’s. Ik ben gestopt bij C, maar zij heeft ook nog D en E gehaald.’
‘En wat kan je met E?’
‘Dat weet ik niet precies, ik geloof dat je een pop moet opduiken en je leert reddend zwemmen.’
‘Dus Fanny kon iemand redden, maar niet zichzelf.’

Extra informatie